ป่าเมี่ยงเป็นรูปแบบของการทำการเกษตรที่พึ่งพิงกับความอุดมสมบูรณ์ของป่าในพื้นที่สูง ทางภาคเหนือของประเทศไทย โดยเฉพาะในจังหวัดเชียงใหม่ ป่าเมี่ยงมีความสำคัญต่อการกักเก็บคาร์บอน (Carbon Sequestration) เนื่องจากต้นไม้และพืชในป่าเมี่ยงมีความสามารถในที่ดูดซับก๊าซคาร์บอนไดออกไซด์เพื่อการสังเคราะห์แสง และตรึงคาร์บอนไปเก็บสะสมไว้ในส่วนต่างๆ ทั้ง ลำต้น กิ่ง ใบ และรากในรูปของมวลชีวภาพ ในขณะเดียวกันเศษซากพืชที่หลุดร่วง ยังถูกย่อยสลายและถูกเก็บสะสมในรูปของอินทรีย์คาร์บอนในดิน ซึ่งกระบวนการเหล่านี้ช่วยลดปริมาณก๊าซเรือนกระจกในบรรยากาศ ที่เป็นสาเหตุหลักของภาวะโลกร้อน อีกทั้งยังพบว่าป่าเมี่ยงเป็นตัวอย่างของการจัดการพื้นที่โดยชุมชน ที่มีความสอดคล้องกับธรรมชาติและวิถีชีวิตท้องถิ่น การศึกษาสถานภาพและความหลากหลายของพรรณไม้ในป่าเมี่ยงสามารถให้ข้อมูลสำคัญเกี่ยวกับการจัดการทรัพยากรธรรมชาติและความยั่งยืนของระบบนิเวศในบริเวณดังกล่าว ดังนั้น ป่าเมี่ยงไม่เพียงแต่มีบทบาทสำคัญในด้านการอนุรักษ์ทรัพยากรธรรมชาติและความหลากหลายทางชีวภาพ แต่ยังเป็นเครื่องมือสำคัญในการต่อสู้กับการเปลี่ยนแปลงสภาพภูมิอากาศโดยการกักเก็บคาร์บอนจากบรรยากาศ (ณัฐวุฒิ และวิชญ์ภาส. 2564) อีกทั้ง ป่าเมี่ยง เป็นระบบวนเกษตรที่คงความสมดุลในด้านการเกษตรและการอนุรักษ์ทรัพยากรธรรมชาติอย่างลงตัว เป็นพื้นที่แนวกันชนระหว่างพื้นที่เกษตรกรรมกับพื้นที่ป่าธรรมชาติ (พรชัย และคณะ, 2546)